‘𝘐𝘬 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘷𝘦𝘳𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳𝘥 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘬𝘰𝘮. 𝘐𝘬 𝘩𝘦𝘣 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘰𝘦𝘥𝘦 𝘣𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘢𝘤𝘵𝘪𝘦𝘧 𝘴𝘰𝘤𝘪𝘢𝘢𝘭 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘧 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯. 𝘌𝘯 𝘪𝘬 𝘬𝘳𝘪𝘫𝘨 𝘦𝘳 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘳𝘪𝘱 𝘰𝘱.’Dat vertelde ze een tijdje terug. Herken je het? Misschien wel.Je hebt veel bereikt. Hard gewerkt.

Of je hoogsensitief bent? Ja, ergens denk van je wel, maar dat speelt toch geen rol?

En daar ging ik weer. Al is het jaren geleden, het voelt nog alsof het gisteren was.Veel te vroeg wakker geworden zoals al weken. Zenuwachtig. Met een zware steen op m’n maag reed ik - nog wat onwennig in mijn op maat gemaakte pak – richting de prachtige kantoorvilla, bovenop een heuvel in een schitterend aangelegd park. 🚗 Waar mijn Skodaatje geparkeerd stond tussen Porsches en andere peperdure bolides. 🥪 Waar mijn bammetjes werden vervangen door de verse lunch bereid door een sterren kok.🖋️ Waar men niet met balpen schreef, maar met een MontBlanc vulpen.Elke avond kwam ik gesloopt thuis en zag ik als een berg op tegen de dag van morgen. 🌟 Deze baan was de volgende stap in mijn carrière. De kans om me te ontwikkelen en veel te leren. Ik werd gestimuleerd, uitgenodigd, uitgedaagd, gepusht. Een fantastische kans.Mijn collega’s genoten van de inspirerende werkomgeving. En ik? Ik vond het vreselijk.

Een uurtje langer blijven. Toch die lastige klant overnemen — want iemand moet het doen.Voor veel hoogsensitieve personen is dit herkenbaar. Je voelt je verantwoordelijk en je stelt vaak het belang van anderen voorop.

‘Ik kan het toch niet iedere keer op hoogsensitiviteit gooien?’ zegt ze gefrustreerd.Ze bedoelt niet eens zozeer naar buiten toe, tegenover anderen. Het zit vooral in haar hoofd.Een paar jaar geleden werd ze zich bewust van haar hoogsensitiviteit. Maar ze is al haar hele leven gewend om veel van zichzelf te eisen, om door te zetten en niet te zeuren.Dus voelt het als een smoes om er in haar doen en laten rekening mee te houden. Alsof ze zich erachter verschuilt. Want de strenge stem in haar hoofd is nog steeds actief: ‘Kom op, stel je niet aan, anderen kunnen dit ook.’

Toen ik een jaar of 18 was had ik twee passies. Volleybal en dwarsfluit. Ik ben met beide pas laat begonnen, rond m’n 15e. Volleyballen doe ik nog steeds en met ontzettend veel plezier. Met dwarsfluit is het heel anders gelopen.

Laatst zei iemand, “tja, dat genieten is natuurlijk heus wel fijn, hoor, maar wat heb ik er nou echt aan?” Daarmee wilde ze eigenlijk aangeven dat voor haar de lasten en uitdagingen van hoogsensitiviteit zwaarder wegen dan de kwaliteiten die erbij horen.

Bijna 20 jaar geleden verhuisde ik voor de liefde naar Duitsland. De eerste paar jaar stonden vooral in het teken van de taal leren (op de middelbare school heb ik 6 jaar Frans gehad, Duits had ik er zo snel mogelijk uitgegooid ;-) en van wennen aan wonen en werken in een ander land.

Druk zijn. Het is zo vanzelfsprekend, zo gemakkelijk en ook zo verleidelijk. Iedereen is het, het hoort erbij, jij hoort erbij. Wie druk is, heeft nauwelijks tijd om te vertragen, om stil te staan. Stilstaan bij het hoe echt met je gaat, wat je bezig houdt, waar je last van hebt, wat je voelt. Helaas, of misschien juist wel fijn?

Al vanaf mijn eerste rijles had ik het gevoel dat ik iedereen in de weg zat in het verkeer. Dat ik andere weggebruikers tot last was. Ik voelde me teveel en zat daardoor ontzettend ongemakkelijk achter het stuur.

💪 om je onzekerheid en zelftwijfel tot zwijgen te brengen.

Als hoogsensitief persoon heb je een bovengemiddeld energieverbruik. Je brein verwerkt meer prikkels en doet dit veel diepgaander dan bij anderen het geval is. Alsof dat niet genoeg is, heb je als HSP ook nog eens te maken met bijzonder veel potentiële energielekken:💧 een onrustige kantoortuin💧 dagelijks reizen met openbaar vervoer💧 gebrek aan waardering💧 strakke deadlines en tijdsdruk💧 het gevoel dat je werk niet zinvol is 💧 de negatieve sfeer op de afdeling💧 een micromanager als leidinggevende 💧 de stroeve samenwerking met een collega. Als hoogsensitief persoon is dus het noodzaak om te zorgen voor een goede energiehuishouding.  Aangezien jouw brein continu een topprestatie levert, zal je voldoende tijd en momenten van rust moeten inbouwen voor je herstel en voor de verwerking van alle prikkels.

Tijdens de HSP inloop hadden we het laatst over het inrichten of creëren van een eigen plek in huis of op werk. Voor veel mensen is hun werkplek wellicht van minder belang dan bijvoorbeeld de inhoud van hun functie. Maar juist voor hoogsensitieve personen is de context, in dit geval de fysieke werkomgeving, een belangrijke voorwaarde om hun kwaliteiten te ontplooien en hun waardevolle bijdrage te kunnen leveren. Jaren geleden werd ik door mijn nieuwe werkgever naar mijn werkplek gebracht. Een bureau dat nog bezaaid lag met allerlei documenten en mappen, die ik “maar even aan de kant moest schuiven, dat ruimen we later wel op”. Ik voelde me op dat moment absoluut niet welkom en bovendien erg ongemakkelijk tussen die stapels papieren waar ik m’n laptop net tussen kon proppen. Ik zei er niets van, ook later niet, bang om over te komen als een zeur. Dat is precies wat er vaak bij een hoogsensitief persoon gebeurt. Je hoofd overstemt je buikgevoel. Met allerlei gedachten, oordelen en meningen dwing je jezelf om de situatie te accepteren en er het beste van te maken. ‘Ach, anderen lukt het toch ook prima’, ‘Zo belangrijk is het nou ook weer niet’ of ‘Het is maar voor een paar dagen per week’.

Past ‘hoogsensitiviteit’ wel in het wereldje van LinkedIn?

“Ik zoek eigenlijk gewoon wat tips en handvatten om beter met mijn hooggevoeligheid om te gaan”, zei ze.

Laatst begon een vrouw haar verhaal met: “Hooggevoelig, tja, doordat ik het heb…”. En toevallig zei iemand anders vorige week: “Ik weet al een aantal jaar dat ik het heb.”

Hoe lang ben jij al op zoek? Op zoek naar een verklaring..

Tijdens mijn studie kwam de matrix van Eisenhower aan bod als methode om openstaande taken te organiseren naar prioriteit. Het model onderscheidt vier acties: doen, delegeren, inplannen of afschaffen.

In mijn praktijk spreek ik vrouwen die één of zelfs meerdere burn-outs hebben gehad. Vaak zijn zij in die tijd met zichzelf aan de slag gegaan en zo op het spoor gekomen van hun sensitiviteit.

In een (voor HSP) ideale wereld weet iedereen wat hooggevoeligheid is en wat het precies inhoudt.

"Meissie, ik ben gewoon een beetje moe."  "Mama is altijd moe."

“Oh, wat doe je weer serieus.” Iets wat ik wel vaker hoor. En ja, het klopt. Ik ben best veel en vaak serieus. Omdat ik me daar prettig bij voel en omdat het bij me past.

Ik? Hooggevoelig? Maar ik ben toch juist heel rationeel?! Dat was mijn eerste gedachte toen iemand het suggereerde.

Wat eten we vandaag?? Dé vraag waarvan ik op slag chagrijnig van kan worden. Want meteen begint het te ratelen in mijn hoofd.