Bijna 20 jaar geleden verhuisde ik voor de liefde naar Duitsland. De eerste paar jaar stonden vooral in het teken van de taal leren (op de middelbare school heb ik 6 jaar Frans gehad, Duits had ik er zo snel mogelijk uitgegooid ;-) en van wennen aan wonen en werken in een ander land.
Ook in die tijd hield ik er niet van om eruit te springen, ik bleef liever onopvallend op de achtergrond. En dus deed ik hard m’n best om in het Duitse plaatje te passen. Terugblikkend besef ik me dat dat natuurlijk alles te maken heeft met mijn hooggevoeligheid, maar dat inzicht had ik toen nog niet.
Als een spons zoog ik alles in me op, hoe je dingen wel of juist niet zegt, normen en waarden, gebruiken en gewoontes, ik liet mijn taalgebruik verbeteren, maakte notities, kortom ik was enorm hard aan het werk.
Ik kreeg vaak de opmerking: “maar zo anders kan het toch niet zijn in een West-Europees buurland?” Maar mijn hoogsensitieve antennes pikten altijd weer dingen op waarin ik wel degelijk afweek en zo voelde ik me ook: anders dan de rest.
Naar buiten toe had ik het prima voor elkaar. Ik sprak de taal vloeiend, had een goede baan, vrienden, hobby’s. Daar had ik ook veel in geïnvesteerd en moeite voor gedaan. En toch begon ik na een jaar of 5 last van heimwee te krijgen.
Ik voelde me niet thuis.
Ik miste het fietsen, de slootjes en plassen, de taal, het even een praatje aanknopen, een koekje bij de koffie, ik miste op een gegeven moment zelfs de regen. Natuurlijk kwam de heimwee in vlagen en heb ik hele mooie en gezellige tijden gehad in Duitsland. Maar het gevoel van ‘vreemde’ te zijn bleef altijd.
En ik begreep het niet, waarom had ik heimwee? Ik kon in Frankfurt toch ook dingen op de fiets doen, met de rivier de Main hadden we water in de buurt, ik had fijne vrienden, een prima baan, een gezellig volleybalteam.
Zonder me ervan bewust te zijn, was ik mijn gevoel aan het rationaliseren en wegredeneren.
Omdat luisteren naar dat gevoel hele ingrijpende veranderingen zou vragen? Omdat ik dacht dat er toch geen oplossing voor zou zijn? Omdat het gevoel te heftig was? Omdat ik mezelf ondankbaar vond?
Als ik er 1 ding van heb geleerd, dan is het dat gevoelens negeren en wegstoppen in welke situatie dan ook enorm veel energie kost en als een soort schaduw over je leven kan hangen.
Mijn heimwee begon steeds meer zijn tol te eisen, totdat ik er niet meer omheen kon. En dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat we 5 jaar geleden als gezin naar Nederland zijn verhuisd.
Nog elke dag ben ik ontzettend dankbaar en geniet ik van het gevoel weer thuis te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties